Verhaal 1.

In het eerste leerjaar begon alles... Er was een groepje ontstaan in de klas en ieder meisje wou daarbij horen, maar ik was het meisje dat werd uitgesloten. Ik was stil en altijd alleen. Ik durfde nooit wat. Ik was een seutje. Toen gaven ze me eindelijk aandacht. Ik mocht erbij horen tot het moment dat ze jeukbladeren in mijn kleren stopten en ik giftige dingen moest eten. Niets zei ik erover tegen niemand. Toen ik in het tweede leerjaar zat, kwam er een nieuw meisje in de klas dus eindelijk mijn kans om een vriendin te hebben, maar niet voor lang... Na een tijdje ging ze om met het groepje in de klas. Zij mocht er zomaar bij, zij moest geen giftige dingen eten... In het derde leerjaar lieten ze me altijd struikelen. Het kwam zover dat ze me duwden op het stenen plein waar voetbal werd gespeeld... Mijn tanden werden uitgeslagen en mijn neus bloedde. Mijn neus doet hier nu nog pijn van... In het vierde leerjaar ging het van kwaad naar erger. Ze gooiden ballen tegen mijn hoofd, gooiden mijn eten op de grond, ze namen alles af. Ze trokken zelfs de wc deur open. Zelfs meisjes van het zesde leerjaar keken in mijn broek en in mijn bloes. Ze trokken mijn broek af in de wc en daar stond ik dan. In het vijfde leerjaar werden de ouders opgebeld en werd ik bevriend met 1 van deze meisjes, maar in het zesde leerjaar stopte dit. Van het 1ste tot en met het 3de middelbaar herhaalde alles zich, maar dan was de pestkop mijn toenmalige 'beste vriendin' en haar vriendinnen. Ze trokken aan mijn haren, braken me af...

Ik at niets meer en vermagerde 6kg en woog nog maar 40kg. Het pestgedrag stopte niet dus als enige uitweg zag ik zelfmoord. Ik was het beu om heel mijn jeugd gepest te worden. Dus probeerde ik het 3à4 maal, maar altijd was er iemand om me tegen te houden. Nu zit ik in het 4de middelbaar, weeg 48,8 kg waardoor ik ondergewicht heb. Ik eet niet meer en mag maar halftijds naar school van de dokter. Ik moet naar een psycholoog en ik ben bang om nog naar school te gaan... Thuis is de enige plek waar ik mezelf ben en waar ik ontzettend graag zit, maar ik geef mijn leven niet op en ik blijf vechten voor wat ik waard ben hoe moeilijk het ook voor me is, want mentaal ben ik helemaal kapot.

School neemt dit helemaal niet serieus en dat is pijnlijk. We zijn naar de politie geweest, maar zij kunnen er ook niets aan doen. Het is jammer dat er niets aan pesten word gedaan.

ANONIEM

Dit meisje gaat binnenkort naar een nieuwe school en ik wens je veel succes. Hopelijk heb je het daar beter, maak je leuke vriendschappen en als er iets is,nemen ze jou hopelijk serieus.

Hou nog even vol, ik ben trots op je!

Liefs Maury

xxx