Verhaal 3.

Toen ik 5 jaar was werd ik seksueel misbruikt door mijn broer. Dit stopte toen ik 12 jaar was, omdat hij toen bij mijn vader ging gaan wonen en ik bij mijn mama. Op mijn 13 jaar ben ik opgenomen geweest in een psychiatrisch kinderziekenhuis omdat ik aan zelfverwonding deed, wat ik nu nog steeds doe. Ze namen me er niet serieus, ze behandelen me niet op tijd, luisterden niet naar me dus na 4 maanden werd ik er ontslagen. Daarna moest ik naar school op internaat. Ik voelde me daar echt niet goed. Zoveel drukte terwijl ik hypergevoelig ben aan kleuren en lawaai. Ik hoor en zie veel meer details. Ik had een datum in mijn hoofd om zelfmoord te gaan plegen omdat de school vlakbij het station was. Ik had mijn directrice van het internaat een afscheidsbrief geschreven en ze besloot om met mij en mijn zorgleerkracht naar de spoedafdeling in Dendermonde te gaan. We hebben daar 5 uur zitten wachten. De dokters besloten om me naar het UZ in Gent te sturen. Het was een gedwongen opname waardoor de politie me kwam ophalen. De hele rit heb ik zitten wenen. De politieagenten waren nog vriendelijk. In het UZ heb ik weer 5 uur zitten wachten. Een uur daarna kwam er een ambulance om mij naar een gesloten - volwassen psychiatrie te voeren. Eigenlijk mocht ik daar niet zijn, maar ze hadden geen andere oplossing. Toen een dokter aan me vroeg of ik iets scherps had, zei ik nee. Ze hebben mijn valies voor de zekerheid onderzocht, maar toch lieten ze alle scherpe dingen zitten... Na 3 dagen op een tweepersoonskamer mocht ik eindelijk naar een kamer voor mij alleen. Daar ging de tussendeur op slot want een man dreigde om mij te verkrachten... Na 9 dagen was de zitting. De jeugdrechter had besloten om me terug naar de kaap te sturen waar ik voordien zat. Nu zit ik hier 3 maanden en heb hier één keer proberen weglopen samen met iemand anders. Die poging was mislukt. De politie had ons gevonden en nam ons terug mee. Ik viel bijna waardoor de politie dacht dat ik weer probeerde te vluchten... De agent nam me in de houding zoals ze mensen arresteren met mijn armen achter de rug. Hij heeft mij verschrikkelijk veel pijn gedaan. Toen moest ik in de ico kamer slapen. Een bed zoals je ziet op tv dat vast staat en waar ze u kunnen vastbinden. Ze hebben met niet vastgebonden, maar de deur was wel de hele nacht op slot. Net zoals bij dat andere meisje die ook wilde vluchten. Daarnaast kreeg ik ook nog andere sancties, maar dat is nu "vergeten". Nu zit ik hier en weet niet wat er nog zal komen. De gedachte dat ik dood wil is er nog steeds. Het is mijn broer die me zolang seksueel mishandeld heeft, maar er zijn geen bewijzen want hij heeft mijn maagdenvlies niet gebroken. Door hem ben ik mentaal kapot.

ANONIEM

Blijf sterk meid, het verleden kan je niet veranderen, maar je word er sterker door.

Liefs Maury

xxx