Pesten

Het woord alleen vind ik al walgelijk. We zijn nu 2019, maar toch word er nog gepest en volgens mij is dit iets wat jammer genoeg nooit de wereld zal uitgaan. De pestkoppen vinden altijd wel iets om jou onzeker over te maken of uit te lachen. Zij beseffen niet wat het doet met een persoon. Daarom heb ik een oproep gedaan op instagram zodat deze personen hun verhaal anoniem kunnen delen. Vandaag vertel ik mijn verhaal en hoe ik hier ben mee omgegaan.

Overal ben ik wel gepest geweest van de lagere school tot mijn laatste jaar in het middelbaar. In de lagere school vond ik het nog niet zo erg. Ik werd uitgelachen omdat ik klein was. Ik vroeg me af waarom. Klein zijn is toch niet zo erg? Soms is het zelfs handig. Toen werd het erger. Ik had helemaal geen mooi gebit. Mijn tanden stonden schots en scheef, maar de tandarts wilde er nog niets aan doen.. Van het 2e leerjaar tot en met het 3de middelbaar heb ik rondgelopen met een verschrikkelijk lelijk gebit. Hierdoor werd ik enorm gepest, maar weer dacht ik waarom? Oké, het was niet mooi en ik nam het mijn tandarts ook kwalijk, maar ik ging er toch iets aan doen? Dat maakt de pestkoppen helemaal niet uit. Op een dag werd ik maurysaurus genoemd en dat allemaal omdat ik een lelijk gebit had. Voor hen was het plagen, maar als je iedere dag pijnlijke dingen moet aanhoren, mag je het pesten noemen. Daarnaast werd ik ook nog eens uitgelachen omdat ik 'te mager' was. Eet je wel, anorexiakind, plank... En nog zoveel meer. Het werd me teveel. Op dat moment ging het tussen mijn ouders ook niet goed. Ze gingen scheiden, dus ik had niemand om mee te praten. Ik ben toen thuis weggelopen naar een brug wat verderop, waar ik inderdaad van plan was om mijn leven te beëindigen. Mijn ouders waren er op tijd achtergekomen wat ik van plan was en zijn me komen halen. Langs de ene kant was ik blij, want ik wilde helemaal nog geen einde maken aan mijn leven, maar ik had helemaal geen zin meer om nog naar school te gaan. Om mezelf de hele dag sterk te houden en iedere avond mezelf in slaap te wenen. Het was me allemaal teveel. Toch heb ik het nog een paar jaar vol gehouden. Ik wilde het niet vertellen aan iemand op school, want ik was bang als iemand dat wist ik nog meer gepest zou worden. Jaren vlogen voorbij. Het werd erger en ik was er kapot van. Mezelf verdedigen hielp niet, hen negeren was nog erger, wat moest ik dan doen? Ik besloot om met mijn vriendinnen naar de directeur te gaan. Zijn antwoord? "Jullie zijn dramaqueens, maak zelf een groepje en lach hen ook uit." Hij vond het blijkbaar niet erg genoeg. Strevers genoemd worden is nog zo erg niet, maar spuwen op ons hoofd is blijkbaar heel normaal? Ik liet het nog even zo totdat mijn vader merkte dat er echt iets was en hij meeging naar de directeur. Vanaf dan moest ik naar een psycholoog in school. Zij vertelde me dingen die ik zelf al deed of wist. Ze heeft me dus helemaal niet geholpen. Gelukkig had ik mijn beste vriendin door haar heb ik meer zelfvertrouwen gekregen en was ik gewoon mezelf. De pesters negeerde ik. Natuurlijk deed het soms nog pijn als ik wat naar mijn hoofd geslingerd kreeg, maar ik liet niets merken. Ik wist dat dit pas zou eindigen als ik afgestudeerd zou zijn. En zoals ik dacht, inderdaad. Vorig jaar in Juni 2018 ben ik afgestudeerd en sindsdien heb ik eindelijk rust. Ik ben mezelf, ik doe wat ik wil, ik kan eindelijk aan mijn leven beginnen. Het belangrijkste, ik ben gelukkig.

Dit is een deel van het verhaal, maar wat ik wil duidelijk maken: Door deze pestkoppen, door deze personen, door alle meelopers ben ik sterker geworden, ben ik mezelf en zal ik mezelf nooit meer laten doen. Dus aan al degene die hetzelfde meemaken: Gepest worden is helemaal niet leuk, maar hou vol. Het duurt misschien lang, je moet lang kunnen overleven, maar je komt er veel sterker uit! De pestkoppen zullen gewoon een ander slachtoffer zoeken, maar jij zal de rest van je leven sterk in je schoenen staan.

Liefs Maury

xxx